Romance and Urban Fantasy Lit

  • Kelley Armstrong, J.R.Ward, Charlaine Harris, L.J. Smith, Kresley Cole, Gena Showalter

What is this place?

Έχω αλλάξει πολλές γνώμες για αυτό το χώρο και όχι άδικα. Η συγγραφή είναι δύσκολη και επίπονη δουλειά, απαιτεί πολύ γράψε-σβήσε…Η ιστορία που ξεκίνησα πριν κάποιους μήνες παίρνει λοιπόν καινούργια μορφή, επιδιώκει να γίνει καλύτερη –αλλά όχι τέλεια- οπότε τα σχόλια σας δεν θα είναι μόνο χρήσιμα, αλλά και απαραίτητα.

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Κεφάλαιο 8ο Η Συνάντηση ( η συνέχεια)

Για ακόμη μια φορά δεν χρειάστηκε να δώσει καμία δικαιολογία για την αργοπορία της. Η ρεσεψιονίστ την οδήγησε πρόθημα ως το γραφείο του διευθυντή και της άνοιξε χαμογελαστά την πόρτα για να περάσει. Τα χρώματα και τα σχήματα του γραφείου έμοιαζαν σήμερα πιο μουντά και σκοτεινά, καθώς ο ήλιος έπαιζε κρυφτό πίσω από τα βαριά, μολυβένια σύννεφα, που είχαν αρχίσει να γεμίζουν τον πρωινό ουρανό. Τα πάντα έδειχναν να χάνουν σιγά-σιγά τη λάμψη τους, πέρα από τον μαυροντυμένο άντρα της χθεσινής μέρας, που την περίμενε όρθιος μπροστά στο γραφείο του.
«Κύριε Γούντ, καλημέρα και συγνώμη για την αργοπορία μου και σήμερα. Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε, παρά το γεμάτο πρόγραμμα σας», είπε η Στεφανία και τέντωσε αποφασιστικά το χέρι της για τη χειραψία, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια. Μετά από την προηγούμενη συνάντηση τους, όπου σωριάστηκε ανήμπορη στο μαύρο, δερμάτινο καναπέ του, το όξινο συναίσθημα της ντροπής και του θυμού για τον ίδιο της τον εαυτό, σιγόκαιγε ακόμη στο στήθος της. Σήμερα όμως δεν σκόπευε να αφήσει καμιά ματιά, κανένα ανθρώπινο βλέμμα να φτάσει τόσο βαθιά μέσα της και να κάμψει τις άμυνες της.
Ο μαυροντυμένος άντρας την πλησίασε, χαμογελώντας ζεστά, και της έδωσε το χέρι του. «Το όνομα μου είναι Κάϊλ», της είπε και η ανεπισημότητα και απλότητα του ύφους του την εξέπληξε ευχάριστά. «Αν δεν σε πειράζει, θα προτιμούσα να με φωνάζεις με το μικρό μου όνομα, δεν υπάρχει λόγος για επισημότητες. Άλλωστε, κατά μία έννοια, σε θεωρώ κάτι σαν… κόρη μου», συμπλήρωσε και την κοίταξε ήρεμα στα μάτια, περιμένοντας να δει την αντίδρασή της. Η Στεφανία γέλασε αυθόρμητα. Η ιδέα πως θα μπορούσε να είναι κόρη ενός τόσο μικρού σε ηλικία άντρα της φαινόταν αστεία.
«Δεν εννοούσα βιολογική κόρη μου Στεφανία», της είπε πριν προλάβει να του απαντήσει και χαμογέλασε και αυτός με την σειρά του.
«Συγνώμη για την αντίδραση μου, απλά…», προσπάθησε να δικαιολογηθεί εκείνη.
«Μην ανησυχείς, καταλαβαίνω ότι στα μάτια σου φαντάζω μερικά χρόνια μεγαλύτερος σου, μα καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν», της είπε σηκώνοντας όλο νόημα το ένα του φρύδι.
Η Στεφανία τον κοίταξε σιωπηλή και σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο πως θα ήταν να έχει έναν πατέρα σαν τον Κάϊλ. Σίγουρα η ζωή της θα ήταν πολύ διαφορετική. Γεμάτη προνόμια για τα οποία δεν θα χρειαζόταν να παλέψει με νύχια και με δόντια για να αποκτήσει και να κρατήσει. Θα είχε την ευκαιρία να φοιτήσει στα καλύτερα σχολεία, να πάει ταξίδια σε όλο τον κόσμο και σίγουρα να δει όλα τα δάση του πλανήτη, που τόσο αγαπούσε. Αλλά και τίποτα από όλα αυτά να μην της προσέφερε ο Κάϊλ σαν πατέρας, δεν θα την πείραζε καθόλου να κληρονομήσει έστω το ένα τρίτο από τα γονίδια του. Είχε το αγέρωχο πρόσωπο του καλού ηγέτη και το βλέμμα του μαρτυρούσε πως πίσω από όλα αυτά υπήρχε ένα εύστροφο και εφευρετικό μυαλό. Μερικοί άνθρωποι είναι απλά ευλογημένοι σκέφτηκε και αναστέναξε αποκαρδιωμένη.
«Πες μου τι σκέφτεσαι;» τη ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον ο Κάϊλ, σπάζοντας έτσι τη σιωπή που είχε αρχίσει να απλώνεται μεταξύ τους.
«Θέλω να δω το πρόσωπο του πατέρα μου. Θέλω να δω αν του μοιάζω», ξεστόμισε εκείνη, δίχως καν να το σκεφτεί.
Ο Κάϊλ δεν πρόλαβε να κρύψει την έκπληξη του σε αυτό το απρόσμενο αίτημα της. «Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάποια φωτογραφία του μαζί μου», είπε κοιτώντας αμήχανα τα χαρτιά που είχε πάνω στο γραφείο του, «δεν είχα φανταστεί…δεν σκέφτηκα πως θα ζητούσες να δεις το πρόσωπο του.. αλλά είναι λογικό να έχεις τέτοιες απορίες», μονολογούσε καθώς σήκωνε μηχανικά κάθε χαρτί που έβλεπε μπροστά του.
«Δεν πειράζει, δεν πειράζει πραγματικά», είπε βιαστικά η Στεφανία, προσπαθώντας να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση, καθώς εκείνος συνέχισε το ψάξιμο. «Ίσως…ίσως θα μπορούσες εσύ να μου τον περιγράψεις», του είπε τελικά χαμηλώνοντας κι’ άλλο τον τόνο της φωνής της. Η ανάγκη της να μάθει όσο πιο πολλά πράγματα μπορούσε γι’ αυτόν τον άνθρωπο μεγάλωνε κάθε λεπτό της ώρας που περνούσε και ράγιζε σιγά-σιγά τη γυαλιστερή πανοπλία της δήθεν αδιαφορίας που φορούσε με περηφάνια χρόνια τώρα.
Ο Κάϊλ γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος της και την κοίταξε. Το βλέμμα του, αν και ήταν γεμάτο συμπάθεια και κατανόηση, την έκανε να αισθανθεί ακόμη πιο άβολα. Πάνω που πίστευε πως είχε αποτινάξει για πάντα από πάνω της το εμφανές στίγμα της ορφάνιας, το βλέμμα του την έκανε να νιώσει διάφανη, μισή, σαν να της λείπουν κομμάτια της ζωής της.
«Ο πατέρας σου ήταν από τα πιο αγαπητά μέλη της μικρής μας ομάδας. Βλέπεις, δεν υπάρχουν πια πολλοί σαν εμάς, μέλη της φυλής μας εννοώ» είπε και την κοίταξε διστακτικά στα μάτια, σαν να προσπαθούσε να διαβάσει μέσα τους τις σκέψεις της για όσα άκουγε. Η Στεφανία δεν μίλησε, μόνο συνέχισε να τον κοιτάει σιωπηλή, κρύβοντας όσο πιο καλά μπορούσε την ανυπομονησία της, την ανάγκη της να ακούσει, να μάθει τα πάντα. Ο Κάϊλ συνέχισε να μιλά, με περισσότερη άνεση αυτή τη φορά. «Κάθε ομάδα χρειάζεται έναν αρχηγό και ο πατέρας σου ήταν ο αρχηγός της δικής μας ομάδας, όχι μόνο λόγο της φυσικής του δύναμης, αλλά και λόγο του μυαλού του. Είχε ικανότητες που δεν συναντάς κάθε μέρα. Ήταν σκληρός, μα δίκαιος. Αγαπούσε την τάξη και την πειθαρχία, αξίες σημαντικές για όλους μας, μα συγχωρούσε εύκολα τον συναισθηματισμό και τα πάθη των δικών του ανθρώπων. Κάποιοι αυτό το έβλεπαν ως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του, άλλοι πάλι πιστεύουν ακόμη και σήμερα πως ήταν η αιτία της καταστροφής του. Προσωπικά πιστεύω πως κανείς μας δεν μπόρεσε να καταλάβει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο δούλευε το μυαλό του. Ήταν απλά πολύ διαφορετικό απ' όσα είχαμε συνηθίσει».
«Ποιο ήταν το όνομα του;». Μόνον αυτό σκέφτηκε να ρωτήσει μετά από όσα άκουσε.
«Άλες». Η γνώριμη στα αυτιά της φωνή ακούστηκε από πίσω της και η Στεφανία γύρισε ξαφνιασμένη προς την πόρτα. Ο Άρβιν μόλις είχε μπει στο δωμάτιο.
Καμία μάσκα δεν θα μπορούσε να κρύψει την έκπληξη και την απορία από το πρόσωπο της. Το τελευταίο άτομο που περίμενε να δει εκεί μέσα, μόλις είχε μπει στο δωμάτιο και αυτό ήταν το λιγότερο. Ο Άρβιν ήξερε το όνομα του πατέρα της.. Αυτό σήμαινε πως ήξερε πιο πολλά για την ίδια απ' ότι η ίδια για τον εαυτό της. Η ιδέα και μόνο την εξόργισε, καθώς στο μυαλό της ήρθαν οι επίμονες ερωτήσεις του όταν την πρωτοσυνάντησε και η εκνευριστική αίσθηση οικειότητας που την πλημμύριζε κάθε που τον συναντούσε. Αυτό όμως που πραγματικά την ωθούσε στα άκρα αυτή τη στιγμή ήταν η σοβαρή, τυπική του έκφραση, καθώς την κοιτούσε στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν άδειο από οποιαδήποτε συναίσθημα. Καμία αντίδραση! Λες και την έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του. Λες και, αν δεν στεκόταν τώρα απέναντι του, μπορεί και να μην την έβλεπε καθόλου.
Η άβολη σιωπή έσπασε για ακόμη μια φορά με τη σωτήρια παρέμβαση του Κάϊλ. «Στεφανία αυτός είναι ο Άρβιν, πολύτιμο μέλος της ομάδας μου και έμπιστος μου φίλος εδώ και πολλά χρόνια. Είναι σήμερα εδώ για να σε βοηθήσει σε οτιδήποτε χρειαστείς σχετικά με την καταγωγή σου», είπε όσο πιο ανάλαφρα μπορούσε, για να εκτονώσει την εμφανή δυσαρέσκεια που εξέπεμπε το πρόσωπο της για τον άντρα που στεκόταν απέναντι της.
«Να με βοηθήσει; Δεν πιστεύω πως θα χρειαστώ την βοήθεια του. Ότι απορίες μπορεί να έχω θα προτιμούσα να τις συζητήσω μαζί σου», του απάντησε εκείνη, χωρίς να ξεκολλά λεπτό το θυμωμένο της βλέμμα από τον Άρβιν. Καμία αντίδραση, συλλογίστηκε και πάλι. Ο Άρβιν συνέχισε να την κοιτάζει, το πρόσωπο του όμοιο με αυτό ενός αγάλματος.
«Στεφανία, υπάρχουν πράγματα για τον πατέρα σου που τα γνωρίζει καλύτερα ο Άρβιν. Θα ήταν καλύτερο να τα συζητήσεις μαζί του, πίστεψε με» της είπε όσο πιο κατευναστικά μπορούσε ο Κάϊλ, καθώς το βλέμμα του μετακινήθηκε στο πρόσωπο του Άρβιν και έγινε πλέον επίμονο και αυστηρό, σαν να τον προέτρεπε να μιλήσει. Το βλέμμα του Άρβιν συναντήθηκε φευγαλέα με αυτό του Κάϊλ, μα τα χείλη του δεν μετακινήθηκαν.
Βλέποντας την επίμονη σιωπή του, η Στεφανία άρπαξε την τσάντα της, τον αγνόησε περνώντας ξυστά δίπλα του και περπάτησε αποφασιστικά προς την πόρτα του γραφείου. Στο διάολο να πάει σκέφτηκε εκνευρισμένη και άπλωσε το χέρι της προς το χερούλι. Ο Κάϊλ γύρισε το πυρωμένο πλέον βλέμμα του προς τον Άρβιν. Το χαμόγελο της ικανοποίησης που είχε αρχίσει τώρα να σχηματίζεται στις άκρες των χειλιών του, τον έκανε να γρυλίσει απειλητικά.
«Υποσχέθηκες να βοηθήσεις» σιγομουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο Κάϊλ, αφήνοντας το θυμό του να ξεχειλίσει.
«Όχι πριν μου πεις όλη την αλήθεια» του ανταπάντησε ο Άρβιν, το ίδιο χαμηλόφωνα και αποφασιστικά.
«Στεφανία, σε παρακαλώ μη φεύγεις», φώναξε τελικά πίσω της ο Κάϊλ, μα η Στεφανία αποφάσισε να τον αγνοήσει και έσπρωξε νευριασμένα το χερούλι της πόρτας. «Υπάρχει λόγος που λιποθύμησες χθες στην πλατφόρμα του μετρό, Στεφανία. Το σώμα σου αλλάζει, το νιώθεις ήδη», της φώναξε με περισσότερη δύναμη ο Κάϊλ και τα πόδια της κόλλησαν στο πάτωμα, πριν προλάβει να βγει. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, αυτό που μόλις άκουσε της φάνηκε απολύτως λογικό.

14 σχόλια:

xristin είπε...

Δεν ξέρω πως είναι να συγγράφεις ενα διήγημα που να έχει αρχή μέση και τέλος και στο οποίο οι χαρακτήρες να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά φαντάζομαι οτι πάντα είναι μια κατάθεση ψυχής.
Σε αυτήν λοιπόν την κατάθεση ψυχής σου λέω ναι και σου ευχομαι να συνεχίσεις αν και όπως λές και εσύ απαιτεί πολύ γράψε-σβύσε.
Εγω θα συνεχίσω να παρακολουθώ την πορεία της Στεφανίας με μεγάλο ενδιαφέρον.
Περιμένω την συνέχεια.

anidifranco είπε...

@ xristin. Χαίρομαι πολύ που μπήκες στο κόπο να αφήσεις ένα μήνυμα και που σε βρίσκω εδώ μέσα. Σ’ ευχαριστώ, γενικώς, για όσα έγραψες, για την υπομονή σου να διαβάσεις την ιστορία και για το σχόλιο σου. Αυτή η ιστορία είναι σε εξέλιξη και το καλοκαίρι πέρασε δίχως να την αγγίξω και να την αναπτύξω, δυστυχώς. Βλέπω όμως –και μου κάνει εντύπωση μεγάλη- πως υπάρχει κόσμος που τη διαβάζει, όπως εσύ ας πούμε, οπότε η συνέχεια είναι ήδη στα σκαριά. Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας, είμαι ερασιτέχνης, είμαι απλά φαν της λογοτεχνίας του φανταστικού, οπότε συγχώρησε με αν η ποιότητα της γλώσσας και της γραφής δεν είναι καλή ακόμα, εξελίσσομαι…

Δημήτρης Αργασταράς είπε...

Πολύ καλή και ενδιαφέρουσα γραφή!

Χαίρομαι που είδα το blog σου και θα το παρακολουθώ.

Ευχαριστώ και για το link :)

anidifranco είπε...

Σε παρακολουθώ τόσο στο facebook, όσο και στο blog σου και στο sff και διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή την τελευταία σου ανάρτηση. Εγώ σε ευχαριστώ για την παρουσία σου εδώ και το ανέλπιστα θετικό σχόλιο σου. Θέλω πολύ δουλειά ακόμη, πρώτη ιστορία που γράφω βλέπεις, πρώτη φορά που επιχειρώ να γράψω μυθοπλασία και δυσκολεύομαι αρκετά. Τα σχόλια σου θα με βοηθήσουν πολύ.

Βαγγέλης Φίλος είπε...

Πέρασα και από εδώ διαβάζοντας όλα τα κεφάλαια του υπό συγγραφή έργου. Αναμένω τη συνέχεια.

Makis Del είπε...

ti uperoxo keimeno...ena eksairetiko diigima..eniwsa pows imoun kapou dipla diavazontas to...euge...

anidifranco είπε...

@makis σ'ευχαριστώ τόσο που το διάβασες εως εδώ και για τα τόσο καλά σου λόγια. Μια και γράφεις και εσύ, όπως και εγώ, το σχόλιο σου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία για μένα. καλημέρα!

Eirini είπε...

Diavasa tin istoria sou kai ofilo na po oti m arese paraaa ma paaara poli!
Eimai kai ego fan ton Kresley Cole, gena showalter kai J R ward diavazo ta vivlia tous edo kai xronia kia genika apalamvano opadipote koimena p exune sxesi me paranormal romance eite auta ine epagelmation sigrafeon ite oxi (gia paradigma fan fiction).
I istoria sou exi pragmatiko engiaferon kai thelo poli na do pos tha ekselixthi i sxesi metaksi Stafanias kai Arvin. Elpizo na kanis update sidoma.
Kali sou imera!

anidifranco είπε...

Ειρήνη καλώς όρισες και σ' ευχαριστω πολύ για τα καλά σου λόγια, μοθ δίνουν κουράγιο να συνεχίσω. Ναι, η συνέχεια θα μπεί σύντομα, ελπίζω μέχρι την επόμενη εβδομαδα. Ελπίζω να τη βρεις εξίσου ενδιαφέρουσα :-)

Unknown είπε...

Πάρα πολύ καλή γραφή, σε μια ιστορία που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου! Αναμένω τη συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

εγω ειμαι καινουργιος εδωωω
σε ετουτα τα λυμεριαα ..

Πολυ μου αρεσεε η πλοκη!

Απο το λιγο που διαβασα τα πας μια χαραα!:)

Συνεχισεε ετσιι!

anidifranco είπε...

@Δικαιόπολις Σ' ευχαριστώ τόσο που πέρασες από εδώ και σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα. :-)

anidifranco είπε...

@ Δημήτρης Μ. Σ' ευχαριστώ Δημήτρη μου, και που είσαι εδώ και που μπήκες στο κόπο να διαβάσεις την ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι οι καταστάσεις για την ώρα δεν με αφήνουν να την συνεχίσω όπως θα ήθελα, αλλά το παλέυω. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το μπλόγκ έχει κίνηση τελευταία, μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Να 'σαι καλά :-)

argi είπε...

Κοπελιά πολύ ωραίες οι αλλαγες που έκανες χαίρομαι πάω και στα επόμενα κεφάλαια... φιλάκια φιλενάδα..