Δεν ήταν τόσο η ασυνήθιστη ζέστη που την είχε καταβάλει, όσο η αγωνία και η νευρικότητα που αισθάνονταν, καθώς πέρασε το κατώφλι του τριώροφου κτηρίου και κατευθύνθηκε προς την κεντρική γραμματεία του Κέντρου. Αυτή ήταν, ίσως, η πρώτη της επίσκεψη σε κάποιο γιατρό. Σίγουρα είχε επισκεφτεί γιατρούς στο παρελθόν, όταν ακόμη ήταν μικρή, μα δεν είχε καμιά ανάμνηση από εκείνη την εμπειρία, κανένα σημείο αναφοράς που θα την βοηθούσε να νιώσει πιο χαλαρή και ήρεμη, σαν να επαναλάμβανε μια απλή κίνηση ρουτίνας.
Στάθηκε μπροστά στις τρεις κοπέλες που επάνδρωναν τη γραμματεία. Όλες τους ήταν απασχολημένες, μιλώντας στο τηλέφωνο, που χτυπούσε σαν δαιμονισμένο, κάθε που το ακουστικό ακουμπούσε τη συσκευή. Κοίταξε ανήσυχα γύρω της. Κυριαρχούσε το λευκό σε κάθε του απόχρωση, τόσο στους τοίχους και στο πάτωμα, όσο και στις γύρω επιφάνειες. Τα πάντα έδειχναν φωτεινά και συνάμα αποστειρωμένα, λες και μπήκε στο χειρουργείο κάποιου μεγάλου νοσοκομείου. Μία από τις τρεις κοπέλες της έγνεψε να πάει προς το μέρος της, παρακαλώντας την με νοήματα να κάνει άλλο ένα λεπτό υπομονή. Η Στεφανία της χαμογέλασε αμήχανα.
Ούτε ήξερε το γιατρό που είχε έρθει να δει. Το όνομα και τη διεύθυνση του, την είχε πάρει από τον Κάϊλ την προηγούμενη μέρα. Η συνάντηση στο γραφείο του και η ξαφνική είσοδος του Άρβιν έπαιζε ακόμη σαν χαλασμένος δίσκος μέσα στο κεφάλι της. Όσο ο Κάϊλ της εξηγούσε τη διαφορετικότητα του οργανισμού της, εξαιτίας της καταγωγής της, και την εξειδίκευση του λαμπρού γιατρού, στον οποίον θα την έστελνε για να την εξετάσει, η ίδια προσπαθούσε να καταλάβει τι την ενοχλούσε πιο πολύ απ’ όσα βίωνε εκείνη τη στιγμή. Ήταν η ξαφνική εισβολή του παρελθόντος στο παρόν της; Ήταν η αναπάντεχη τροπή της υγείας της ή μήπως το κενό βλέμμα του Άρβιν, κάθε φορά που τα βλέμματα τους διασταυρώνονταν; Η μπερδεμένη έκφραση της έκανε τον Κάϊλ να εντείνει τις προσπάθειες του για να της εξηγήσει αυτό που της συνέβαινε οργανικά. Το μόνο που κατάφερε να συγκρατήσει από τα λόγια του ήταν οι εκφράσεις «κληρονομική πάθηση του αίματος», «παροδική αδιαθεσία» και «απολύτως θεραπεύσιμη». Τα λόγια του την είχαν καθησυχάσει στιγμιαία, όμως το βλέμμα δυσπιστίας που διέκρινε στα μάτια του Άρβιν, καθώς και αυτός παρακολουθούσε τον ασταμάτητο μονόλογο του Κάϊλ, την είχε προϊδεάσει άσχημα για το σημερινό ραντεβού.
«Πείτε μου, σας παρακαλώ, το όνομα του γιατρού που επιθυμείται να δείτε;». Η ευγενική φωνή της γραμματέως την έβγαλε με μιας από τις σκέψεις της. Έχωσε βιαστικά το χέρι της στη τσέπη του μπουφάν της, έβγαλε την κάρτα που της είχε δώσει ο Κάϊλ, και την έσπρωξε προς το μέρος της. Η κοπέλα τη σήκωσε με γρήγορες κινήσεις και διάβασε το όνομα. Έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα σιωπηλή, κατέβασε την κάρτα και κοίταξε την Στεφανία γεμάτη ενδιαφέρον και απορία. Η ανησυχία της Στεφανίας χτύπησε αυτομάτως κόκκινο.
«Τι συμβαίνει; Γιατί έχετε αυτό το ύφος; Γνωρίζετε κάτι σχετικά με τις παθήσεις που κουράρει ο συγκεκριμένος γιατρός;» την ρώτησε σχεδόν ξέπνοα. Η κοπέλα, μόλις κατάλαβε την ανησυχία που μόλις είχε προκαλέσει άθελα της σε έναν από τους ασθενείς του Κέντρου, ανασηκώθηκε στην καρέκλα της και χαμογέλασε καθησυχαστικά. «Σας παρακαλώ, μην ταράζεστε, δεν γνωρίζω κάτι, δεν ήθελα να σας ανησυχήσω άδικα», της είπε με μια ανάσα και συνέχισε, «απλά ο συγκεκριμένος γιατρός δεν δέχεται συχνά ασθενείς, δουλεύει πάντα με ραντεβού και ο όροφος στον οποίο βρίσκεται το γραφείο του είναι υπερβολικά ήσυχος, σε αντίθεση με τους υπόλοιπούς του Κέντρου».
Η Στεφανία έμεινε να την κοιτάει, δίχως να μιλάει. Η κοπέλα έσπρωξε απαλά την κάρτα με το όνομα του γιατρού προς το μέρος της και της έδειξε τον ανελκυστήρα που έστεκε βουβός στα αριστερά τους, απέναντι ακριβώς από τους άλλους δυο ανελκυστήρες του κτηρίου, οι πόρτες των οποίων ανοιγόκλειναν ασταμάτητα από τον κόσμο που μπαινόβγαινε εντός τους. «Ανεβείτε στον τρίτο όροφο και χτυπήστε την πρώτη πόρτα που θα βρείτε βγαίνοντας», της είπε χαμογελαστά και σήκωσε το τηλέφωνο, που χτυπούσε ασταμάτητα καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας τους. Η Στεφανία άρπαξε βιαστικά την κάρτα, την έβαλε και πάλι στην τσέπη της και μπήκε στον ανελκυστήρα που της υπέδειξε, πατώντας ανυπόμονα το κουμπί του ορόφου, που στέγαζε το ιατρείο του παράξενου αυτού γιατρού.
Οι πόρτες του ανελκυστήρα άνοιξαν και μπροστά της απλώθηκε ένας μακρύς, λευκός διάδρομος. Στο τέλος του διέκρινε μια βαριά, ξύλινη πόρτα, από αυτές που ανοίγουν μόνον εάν κάποιος από μέσα πατήσει το ανάλογο κουμπί και σου επιτρέψει να περάσεις. Η Στεφανία στάθηκε μπροστά της και με το βλέμμα της έψαξε για το κουδούνι, μα δεν το βρήκε. Ήταν έτοιμη να χτυπήσει την πόρτα, όταν ένας απαλός, μηχανικός ήχος ακούστηκε και η πόρτα άνοιξε αργά. Την έσπρωξε με τα χέρια της και πέρασε μέσα, δίχως δεύτερη σκέψη.
Αυτό που αντίκρισε μπαίνοντας την έκανε να κοντοσταθεί. Ο χώρος θύμιζε περισσότερο καθιστικό σπιτιού, παρά γραφείο ιατρού. Αναπαυτικοί καναπέδες σε έντονα χρώματα, πολύχρωμα χαλιά και κάθε είδους ηλεκτρονική συσκευή οικιακής διασκέδασης γέμιζαν το ευρύχωρο δωμάτιο στο οποίο είχε μπει. Περπάτησε αργά μέχρι τη μέση του δωματίου, παρατηρώντας προσεκτικά το κάθε τι εντός του, όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της με ένα δυνατό ήχο, τραβώντας το βλέμμα της προς την έξοδο.
Η λαχανιασμένη αναπνοή και το χαμηλό γρύλισμα του μεγαλόσωμου ζώου που στέκονταν τώρα ακίνητο μπροστά στην πόρτα την έκανε να κοκαλώσει. Η κατάμαυρή γούνα του και τα απειλητικά μπλε μάτια του της θύμιζαν σκύλο, μα το σώμα του της θύμιζε αιλουροειδές, και το ύψος του ξεπερνούσε το συνηθισμένο ύψος των οικόσιτων ζώων. Δεν ήταν, όμως, μόνο η όψη του που την ξένισε. Το ζώο που έστεκε ακίνητο μπροστά της την κοιτούσε εξεταστικά, κουνώντας αργά πάνω-κάτω τις κόρες των ματιών του. Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί της Στεφανίας, όμοια με αυτή που θα αισθάνονταν ο καθένας, αν στέκονταν απέναντι από ένα άγνωστο θηρίο. Μόνο που η Στεφανία είχε έντονα την αίσθηση πως το εν λόγω πλάσμα δεν ήταν καν θηρίο, παρά η μεταμφίεση κάποιας άλλης, πολύ πιο ανθρώπινης οντότητας, η οποία ήταν έτοιμη να πετάξει τη μάσκα της και να της επιτεθεί.
«Assez Marian! Tu peux aller maintenant». Η Στεφανία αναπήδησε τρομαγμένη στο άκουσμα της βραχνής, αυστηρής φωνής πίσω της. Απέναντι της στέκονταν ένας ψηλός, λεπτός άντρας, με μαύρα κοντά μαλλιά, συντηρητικό ντύσιμο και χοντρά γυαλιά μυωπίας. «Συγχωρήστε την Μαριάν, δεν τα πάει καλά με τους αγνώστους, γι’ αυτό και την κρατώ πάντα κλειδωμένη στο διπλανό δωμάτιο. Δεν σας περίμενα τόσο νωρίς, γι’ αυτό είχατε και την ατυχία να πέσετε επάνω της» της είπε με απολογητικό ύφος ο ψιλόλιγνος άντρας, καθώς την πλησίαζε με γρήγορες κινήσεις, «είστε η Στεφανία, σωστά; Χάρηκα. Είμαι ο Δόκτωρ Φιλίπ Σοζάν», της είπε απλώνοντας νευρικά το χέρι του προς το μέρος της. «Τι ζώο είναι αυτό; Δεν έχω ξαναδεί τίποτα παρόμοιο», ψέλλισε σαστισμένα η Στεφανία, καθώς το χέρι της ακούμπησε το δικό του σε μια μηχανική χειραψία. Το βλέμμα του άντρα σκοτείνιασε για μια στιγμή στο άκουσμα της ερώτησης, μα γρήγορα ανέκτησε και πάλι τη φυσικότητα του. «Ναι, είναι σπάνιο ζώο, μα απόλυτα εξημερωμένο, σας διαβεβαιώνω, έχω και τα χαρτιά του εκπαιδευτή της που το αποδεικνύουν» είπε βιαστικά, και της έδειξε την είσοδο του γραφείου του, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αλλάξει το θέμα της συζήτησης.
«Ο Κάϊλ με πληροφόρησε για την καταγωγή σας και τα περίεργα συμπτώματα που βιώνετε τον τελευταίο καιρό. Πρέπει να σας έχουν τρομοκρατήσει αρκετά, θα σας εξηγήσω όμως τα πάντα, και θα καταλάβετε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας», συνέχισε ο γιατρός, υποδεικνύοντας της μια άνετη, υφασμάτινη πολυθρόνα μπροστά απ’ το γραφείο του για να κάτσει. Η Στεφανία κάθισε επιφυλακτικά στην πολυθρόνα και μέχρι να κάτσει και ο ίδιος στο γραφείο του έριξε μια κλεφτή ματιά τριγύρω. Η προσπάθεια του γιατρού να αποφύγει τις ερωτήσεις σχετικά με το ζώο που τριγυρνούσε ελεύθερο στο γραφείο του, την έκαναν να αισθάνεται ακόμη πιο άβολα απ’ ότι πριν. Η ενδελεχής παρατήρηση του χώρου ήταν η καλύτερη άμυνα της, όταν το άγχος την κατέβαλε. Δεν το έκανε τόσο για να καταλαγιάσει το φόβο της, όσο για να εντοπίσει άμεσα την κοντινότερη έξοδο κινδύνου.
Το δωμάτιο ήταν σχεδόν άδειο, πέρα από μια βαριά βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία που κάλυπτε τη μία άκρη του τοίχου και ένα εξεταστικό κρεβάτι, σκεπασμένο προσεκτικά με πλαστικό κάλυμμα, που έστεκε καμουφλαρισμένο στην άλλη άκρη του δωματίου. Η χοντρή, κυλινδρική βάση του, που ξεπρόβαλε κάτω από το πλαστικό κάλυμμα, της έφερε στιγμιαία στο μυαλό τα κρεβάτια που βρίσκει κανείς στα χειρουργεία.
«Ώστε ο Άλες ήταν ο πατέρας σας;» την ρώτησε όλο περιέργεια ο Δόκτωρ Φιλίπ, κάνοντας την να γυρίσει το βλέμμα της προς το μέρος του. Του έγνεψε καταφατικά και αμέσως ένα σφίξιμο κυρίευσε το στήθος της. Της φαινόταν υπερβολικά δύσκολο να παραδεχτεί τη συγγένεια της με κάποιον, για τον οποίο δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα ακόμη. «Έχουμε την ίδια καταγωγή» της είπε. «Θέλετε να πείτε πως ο πατέρας μου ήταν…Γάλλος;» τον ρώτησε γεμάτη απορία η Στεφανία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να φέρει στο μυαλό της το σχήμα, έστω, της χώρας για την οποία μιλούσαν, όπως τη θυμόταν από τους χάρτες στα σχολικά της βιβλία. «Θέλω να πω πως οι πρόγονοι σας, όπως και οι δικοί μου, ζούσαν κάποτε σε ένα μικρό χωριό της γαλλικής επαρχίας», της απάντησε ήρεμα. «Εκείνα τα χρόνια οι κοινότητες δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τη συνύπαρξη διαφόρων οικογενειών στο ίδιο γεωγραφικό σημείο, με γνώμονα πάντα το φυσικό πλούτο που υπήρχε στην περιοχή. Οι πρόγονοι μου, όπως και οι δικοί σας, ήταν γαιοκτήμονες. Οι ασχολίες τους περιορίζονταν, λοιπόν, στην καλλιέργεια της γης και στη διαχείριση της περιουσίας και της οικογένειας τους. Είχαν την τύχη να ζουν σε μια από τις πιο εύφορες περιοχές της νότιας Γαλλίας, όπου το κλίμα και η μορφολογία του εδάφους ευνοούσαν τόσο την καλλιέργεια της γης, όσο και την εκτροφή ζώων. Όπως καταλαβαίνετε η ζωή τους ήταν δύσκολη, αλλά ήσυχη. Όλα αυτά βέβαια μέχρι και το 1760, όταν άρχισαν τα προβλήματα».
Ο Δόκτωρ Φιλίπ έβγαλε τα χοντρά γυαλιά του και με αργές κινήσεις άρχισε να καθαρίζει τους διάφανους φακούς. «Το 1760 οι καιρικές συνθήκες της περιοχής άλλαξαν απότομα. Η υγρασία πολλαπλασιάστηκε και μαζί της πολλαπλασιάστηκαν οι αρρώστιες, τόσο στα σπαρτά, όσο και στα ζώα που ζούσαν στην περιοχή. Οι μαρτυρίες που έχουμε στη διάθεση μας κάνουν λόγο για κατεστραμμένες σοδειές σιτηρών, σμήνη αλλόκοτων εντόμων, αλλά και περιστατικά παραισθήσεων και παραληρήματος, τόσο στα ζώα όσο και στους κατοίκους της περιοχής. Όπως καταλαβαίνετε, την εποχή εκείνη η επιστήμη δεν είχε θέση στις αγροτικές περιοχές, και γρήγορα η δεισιδαιμονία και ο πανικός κατέβαλε τους κατοίκους με…τραγικά αποτελέσματα». Η τελευταία του πρόταση έκανε την Στεφανία να ανατριχιάσει. Χάος, φόνος, θάνατος, ήταν μερικές μόνο από τις λέξεις που πετάχτηκαν μέσα στο μυαλό της, κάθε μία από αυτές συνοδευόμενη και από μια εικόνα. Η αποσιώπηση των ευκόλως εννοούμενων τελικά, μπορεί να αποβεί πιο τρομαχτική και από την ίδια την περιγραφή τους.
«Φυσικά, η απάντηση στο τι συνέβη τότε, σήμερα είναι απλή», συνέχισε ο γιατρός, τοποθετώντας ξανά τα χοντρά, μυωπικά γυαλιά στο πρόσωπο του. «Για να μην σας κουράζω, όμως, θα σας πω απλά αυτό: ο ιός που ευθύνονταν για τα παραληρήματα και τις παραισθήσεις των προγόνων σας τότε επιβίωσε και μεταφέρθηκε μέσω των γονιδίων μας μέχρι και σήμερα. Βέβαια, σήμερα, η επιρροή του στην υγεία των απογόνων είναι πολύ πιο ήπια όμως, κάποια συμπτώματα μπορεί να γίνουν αισθητά από κάποιους. Με άλλα λόγια, αυτό που σας συμβαίνει δεν είναι τίποτα άλλο από την εμφάνιση μιας, ουσιαστικά, κληρονομικής ασθένειας, η διάρκεια και συμπτωματολογία της οποίας θα περάσει το πολύ σε μία εβδομάδα».
Η Στεφανία έμεινε να τον κοιτάει με δυσπιστία. «Ήπια; Ήπια είπατε; Τα δικά μου συμπτώματα δεν ήταν διόλου ήπια, σας διαβεβαιώνω. Θα έπαιρνα όρκο πως η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει, τα άκρα μου παρέλυσαν και όταν τελικά συνήλθα, ένιωσα πως το σώμα μου είχε…Πώς να το πω; Είχε αποκτήσει…υπερφυσικές δυνάμεις», είπε τελικά, νιώθοντας και η ίδια ηλίθια για αυτό που ξεστόμισε. Φυσικά και δεν πίστευε σε τίποτα υπερφυσικό, όχι για την ίδια τουλάχιστον. Παρόλα αυτά, όλα όσα τις είχαν συμβεί δεν είχαν καμιά λογική εξήγηση. Το πρόσωπο του Φιλίπ παρέμεινε για λίγο ανέκφραστο σε όσα άκουγε, μα σύντομα ένα ευγενικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
«Ο κάθε ασθενής, όταν βιώνει ένα δυνατό σωματικό πόνο, αισθάνεται έξω από τα νερά του, σαν αυτό που του συμβαίνει να είναι ένα δυνατό σήμα κινδύνου από έναν άγνωστο για αυτόν μηχανισμό, που στην παρούσα φάση δεν είναι άλλος από το ίδιο του το σώμα. Δεν μου κάνουν εντύπωση τα όσα λέτε, ίσως επειδή τα έχω ξανακούσει πολλές φορές. Εγώ, από τη θέση που είμαι και με τις γνώσεις που έχω, μπορώ να σας πω ότι αυτό που σας συμβαίνει είναι κάτι τελείως συνηθισμένο, για κάποιον με την καταγωγή σας», της είπε καθησυχαστικά. «Κάτι που θα περάσει εντός της εβδομάδας, με τη βοήθεια αυτού του βότανου», συνέχισε και με το αριστερό του χέρι άρχισε να γράφει μια λέξη στη λευκή σελίδα που είχε μπροστά του. Έσκισε με ταχύτητα τη σελίδα και την έσπρωξε προς το μέρος της Στεφανίας.
Η Στεφανία άπλωσε το χέρι της και πήρε το χαρτί. Το έφερες μπροστά στο πρόσωπο της για να διαβάσει το όνομα του βοτάνου, μα δεν κατάφερε να βγάλει τα γράμματα, της φάνηκαν σαν να ήταν γραμμένα σε άλλη γλώσσα. «θα σας συμβούλευα να το αγοράσετε από το μαγαζί που βρίσκεται στην επόμενη γωνία, στη διασταύρωση των οδών Σλάιτ και Νιού Στριτ. Μόνον εκεί θα το βρείτε», της είπε ο Φιλίπ, φορώντας ακόμη το ίδιο ευγενικό χαμόγελο. «Στη γωνία που λέτε δεν υπάρχει φαρμακείο, μα ούτε κάποιο μαγαζί που να πουλάει φαρμακευτικά βότανα», του απάντησε η Στεφανία και το πρόσωπο της πλέον πρόδιδε έντονα τη δυσπιστία που ένιωθε για όσα άκουγε.
«Το βότανο που σας έγραψα δεν είναι φαρμακευτικό», της απάντησε ο Φιλίπ και το ύφος του σοβάρεψε, «Το βότανο αυτό είναι κυρίως ηρεμιστικό. Δεν σας χρειάζονται φάρμακα, πιστέψτε με, αυτό που σας χρειάζεται είναι ηρεμία για να επεξεργαστείτε και να κατανοήσετε με ψυχραιμία όλα τα νέα δεδομένα της ζωής σας».
1 σχόλιο:
μάλιστα ωραίο κεφάλαιο.. καινούριο κεφάλαιο... πάω στα επόμενα :))
Δημοσίευση σχολίου