Romance and Urban Fantasy Lit

  • Kelley Armstrong, J.R.Ward, Charlaine Harris, L.J. Smith, Kresley Cole, Gena Showalter

What is this place?

Έχω αλλάξει πολλές γνώμες για αυτό το χώρο και όχι άδικα. Η συγγραφή είναι δύσκολη και επίπονη δουλειά, απαιτεί πολύ γράψε-σβήσε…Η ιστορία που ξεκίνησα πριν κάποιους μήνες παίρνει λοιπόν καινούργια μορφή, επιδιώκει να γίνει καλύτερη –αλλά όχι τέλεια- οπότε τα σχόλια σας δεν θα είναι μόνο χρήσιμα, αλλά και απαραίτητα.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Κεφάλαιο 14ο Αποκαλύψεις

Το πρώτο πράγμα που είδε η Στεφανία όταν άνοιξε τα μάτια της ήταν το ανήσυχο πρόσωπο του Κάϊλ. Ήταν γονατισμένος μπροστά στο καναπέ του καθιστικού και τα μάτια του ήταν κολλημένα πάνω της. Δίπλα του στεκόταν όρθια η Σαλίνα με ένα ποτήρι νερό στο χέρι της. Το κεφάλι της Στεφανίας πονούσε τρομερά και τα μάτια της δυσκολευόταν να εστιάσουν για πολύ ώρα πάνω σε σχήματα και πρόσωπα. Ο λαιμός της είχε στεγνώσει. Το σώμα της ένιωθε πως είναι πολλά κιλά βαρύτερο απ' ότι στην πραγματικότητα. Έκλεισε ξανά τα μάτια της κουρασμένη. Οι σκέψεις της έμοιαζαν με σβούρα που γυρνά γύρω από το ίδιο σημείο με ταχύτητα. Το γρήγορο στροβίλισμα τους την έκανε να θέλει να αδειάσει το περιεχόμενο του στομαχιού της.  
«Στεφανία; Με ακούς; Μπορείς να μιλήσεις;» Η φωνή του Κάϊλ αντήχησε στα αυτιά της και το πρόσωπο της συσπάστηκε με δυσαρέσκεια. Έπρεπε να του απαντήσει, μα η φωνή της δεν έβγαινε. Η παγωμένη κομπρέσα που ακούμπησε στο μέτωπο της  η Σαλίνα, την ανακούφισε στιγμιαία και την επανάφερε στην πραγματικότητα.
Έκανε μια προσπάθεια να σηκωθεί, στηρίζοντας το βάρος του κορμού της στους αγκώνες της. «Δεν ήταν όνειρο αυτό που είδα, σωστά;» τους ρώτησε ζαλισμένη. Ο Κάϊλ γύρισε το βλέμμα του στη Σαλίνα και κοιτάχθηκαν σιωπηλά για μερικά δευτερόλεπτα. Το βλέμμα της Σαλίνα τον παρότρυνε να μιλήσει.
«Δεν ήταν όνειρο», απάντησε μόνη της η Στεφανία και αναστέναξε αποκαρδιωμένη.
«Όχι Στεφανία. Λυπάμαι ειλικρινά. Δεν ήθελα να μάθεις την αλήθεια με αυτό τον τρόπο», της είπε ο Κάϊλ και η φωνή του βγήκε σαν ψίθυρος.  
«Πίστευα.. πίστευα πως δεν υπάρχετε. Πως είστε πλάσματα της φαντασίας των απλών χωρικών του 16ου αιώνα», είπε η Στεφανία και έκανε ακόμη μια προσπάθεια να τοποθετήσει την πλάτη της κάθετα στα μαξιλάρια του καναπέ.
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι μας βολεύει να μας θεωρούν το προϊόν της αρρωστημένης φαντασίας κάποιων. Το κάνουμε γιατί δεν μας ενδιαφέρει τόσο να ενσωματωθούμε στο κόσμο των ανθρώπων. Η φύση είναι το σπίτι μας. Εδώ έχουμε ότι χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, σε αντίθεση με τα άλλα είδη», της απάντησε σε ήρεμο τόνο η Σαλίνα.
«Τα άλλα είδη; Υπάρχουν και άλλα δηλαδή;» ρώτησε η Στεφανία και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα.
«Υπάρχουν Στεφανία. Οι βρικόλακες ας πούμε. Σίγουρα τους έχεις ακουστά, μια και σε αντίθεση με εμάς, είναι ήδη ενσωματωμένοι στις ανθρώπινες κοινωνίες. Είναι από τα λίγα είδη που έχουν καταφέρει να γίνουν τόσο αποδεκτά από τους ανθρώπους. Έχουν μέχρι και τις δικές τους εκπομπές στην τηλεόραση!» της απάντησε η Σαλίνα γεμάτη σοβαρότητα, λες και έδινε διάλεξη σε φοιτητές.
Η Στεφανία την κοιτούσε άφωνη, καθώς προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα έπρεπε να βάλει τα γέλια ή τα κλάματα με όσα έπρεπε τώρα να συνειδητοποιήσει και να δεχτεί ως αληθινά. Κάπου μέσα της το ένστικτο της την καθησύχαζε και πάλι, της έλεγε να μην γεμίσει πανικό, να κρατήσει τη ψυχραιμία της.
«Αυτό το γονίδιο, δεν είναι ιός, έτσι; Δεν θα μου περάσει» ρώτησε τελικά, κοιτώντας εξεταστικά πότε το σαστισμένο πρόσωπο του Κάϊλ και πότε της Σαλίνα. Η ψυχραιμία της τους είχε εντυπωσιάσει.
«Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε με σιγουριά Στεφανία», της απάντησε τελικά ο Κάϊλ και το ύφος του απέκτησε και πάλι τη σοβαρότητα του αρχηγού.
«Σε παρακολουθώ από τη μέρα που γεννήθηκες. Ήταν καθήκον μου να σε προστατεύσω και να μαθαίνω πως είσαι. Μα πέρα από αυτό, σε παρακολουθούσα γιατί ήξερα πως όταν ερχόταν η στιγμή της αλλαγής σου, θα έπρεπε να έχεις τη βοήθεια μας για να επιβιώσεις και να μάθεις πώς να τη χειρίζεσαι».
«Τι είναι αυτή η αλλαγή; Τι θα μου συμβεί;» ρώτησε τώρα εμφανώς πιο ανήσυχη.  Δεν έβλεπε το λόγο να συνεχίσει να αρνείται τα όσα άκουγε, ειδικά όταν αυτά αφορούσαν το ίδιο της το σώμα. 
Ο Κάϊλ την κοίταξε πάλι με αυτό το απολογητικό του ύφος.
«Αυτό είναι το θέμα Στεφανία. Δεν ξέρουμε ακριβώς.. ακριβώς τι είσαι.» της είπε και έσκυψε το κεφάλι του.
Η απάντηση του πανικόβαλε ακόμη πιο πολύ τη Στεφανία. «Τι θέλεις να πεις δεν ξέρετε; Πώς είναι δυνατό να μην ξέρετε;» ρώτησε τώρα γεμάτη θυμό και αγωνία.
«Δεν ξέρουμε γιατί είσαι η μοναδική του είδους σου Στεφανία. Από όσο γνωρίζουμε οι λυκάνθρωποι δεν αναπαράγονται με ανθρώπινα όντα. Συνεπώς, κανείς μας δεν γνωρίζει με σιγουριά ποια θα είναι η εξέλιξη σου» της απάντησε ο Κάϊλ, προσπαθώντας να της εξηγήσει όσο πιο απλά μπορούσε πράγματα που στον καθένα θα ακουγόταν ανεξήγητα.
«Ώστε ο πατέρας μου ήταν λυκάνθρωπος και η μητέρα μου θνητή; Άρα εγώ είμαι. είμαι κάτι… ενδιάμεσο;» ρώτησε απορημένη μη πιστεύοντας αυτό που έλεγε.
Αυτό εξηγεί πολλά. Σκέφτηκε και το μυαλό της γύρισε πίσω στο χρόνο, στα δύσκολα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Όταν η μοναξιά την συνόδευε παντού. Ακόμη και μέσα στο πλήθος ένιωθε μόνη της. Ένιωθε πάντα την ανάγκη να κρυφτεί, να γίνει αόρατη για να μη την αντιληφθεί κανείς. Τώρα καταλάβαινε επιτέλους το γιατί: γιατί, απλά, τα τέρατα μένουν πάντα στα σκοτάδια, κρυμμένα καλά από τα εξεταστικά βλέμματα του απλού, φυσιολογικού κόσμου. Βέβαια, το στίγμα της ορφανής και οι συνεχείς μετακινήσεις της από σπίτι σε σπίτι δεν βοήθησαν την κατάσταση της, αλλά και πάλι! Ποτέ δεν κατάφερε να ενσωματωθεί με ευκολία στο σύνολο, να κάνει και να διατηρήσει φιλίες, να εμπιστευτεί και να ερωτευτεί έναν άντρα.
«Ο Άρβιν..» είπε χαμηλόφωνα, καθώς οι σκέψεις της βγήκαν από το μυαλό της και έγιναν λέξεις άθελα της.
«Ναι Στεφανία, ο Άρβιν μας ειδοποίησε ουσιαστικά για την πιθανή αλλαγή σου», της απάντησε η Σαλίνα και την ακούμπησε απαλά στο μπράτσο, θέλοντας να την καθησυχάσει.
Η απάντηση της Σαλίνα δεν την καθησύχασε όμως. Στο άκουσμα της, η Στεφανία ανακάθισε απότομα στο καναπέ, λες και την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Ο Άρβιν γνώριζε για την αλλαγή μου;  
Η Σαλίνα την κοίταξε σαστισμένη. «Θέλω να πω ότι απλά αναγνώρισε αμέσως ότι είσαι μία από εμάς. Το κατάλαβε την πρώτη κιόλας μέρα που συναντηθήκατε τυχαία στο μετρό. Μας είπε τι σου συνέβη και πως όλα έδειχναν πως ήσουν στην αρχή της αλλαγής σου», της είπε και ο δισταγμός της χρωμάτισε την κάθε της λέξη.
Η Στεφανία έμεινε να την κοιτάζει σιωπηλή, καθώς η οργή φούντωνε μέσα της. Θα καταλάβεις όταν έρθει η ώρα. Αυτό της είχε πει σήμερα το πρωί στο αμάξι ο Άρβιν. Δεν έκανε καν τον κόπο να της εξηγήσει, αφήνοντας την στα σκοτάδια κυριολεκτικά, τόσο για τον πατέρα της, όσο και για το τι συνέβαινε στην ίδια. Μπάσταρδε! Σκέφτηκε η Στεφανία και το στομάχι της σφίχτηκε.
«Το θέμα είναι πως η αλλαγή σου έχει ήδη αργήσει αρκετά», είπε τότε ο Κάϊλ, διακόπτοντας τις σκέψεις της. Ο νευρικός βηματισμός του μπροστά της είχε ξεκινήσει ώρα τώρα. Η έκφραση του έδειχνε πως όσα έλεγε ήταν πιο πολύ σκέψεις που έκανε ο ίδιος δυνατά, παρά απαντήσεις στις ερωτήσεις της Στεφανίας.
«Όταν πέρασες την ηλικία των 20 ετών και δεν είχες κανένα σύμπτωμα σκέφτηκα πως ίσως τα ανθρώπινα γονίδια σου ήταν πιο δυνατά από αυτά του λυκάνθρωπου. Ήμουν σίγουρος πως θα περνούσες το υπόλοιπο της ζωής σου ήρεμα. Σε κάλεσα λοιπόν στο γραφείο μου απλά για να σε γνωρίσω και από κοντά. Να σου πω πως ήξερα κάποια πράγματα για τους γονείς σου. Δεν είχα σκοπό να σου αποκαλύψω κάτι. Απλά ήθελα και όφειλα να σου δώσω κάποια από τα περιουσιακά στοιχεία του Άλες, που σου ανήκουν δικαιωματικά. Εκείνη κιόλας τη μέρα δέχτηκα το τηλεφώνημα του Άρβιν και όλα άλλαξαν», είπε και στάθηκε μπροστά της, προσπαθώντας να διαβάσει την έκφραση της.  
«Ο Άρβιν… είναι και αυτός...» πήγε να ρωτήσει διστακτικά τώρα η Στεφανία, θέλοντας να το ακούσει και από κάποιον άλλον για να το πιστέψει.
«Λυκάνθρωπος, ναι!» της απάντησε αμέσως ο Κάϊλ, «από τους πιο μεγάλους ηλικιακά και τους πιο δυνατούς στην ομάδα. Καθαρόαιμος» της είπε και η φωνή του πήρε πάλι τη χροιά του αρχηγού.
Λυκάνθρωπός. Από τους πιο δυνατούς. Καθαρόαιμος....Θεέ μου! Πόσο ηλίθια είμαι; Ο πρώτος άντρας που με έκανε να αισθανθώ έτσι και δεν είναι καν θνητός! Δεν είναι καν άνθρωπός!  Η Στεφανία έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στα δύο της χέρια και ένας πνιχτός ήχος απογοήτευσης ανέβηκε στον λαιμό της.
«Στεφανία! Πες μου τι έκανε! Πες μου ότι δε σε άγγιξε!». Η φωνή του Κάϊλ ήταν τόσο οργισμένη, τόσο δυνατή, που τα τζάμια της αγροικίας έτριξαν.
Η Στεφανία κατέβασε τα χέρια της και τον κοίταξε σοκαρισμένη. Δε μπορούσε με τίποτα να καταλάβει τι ήταν αυτό που του προκάλεσε τέτοια έκρηξη οργής. «Όχι, όχι, τίποτα τέτοιο. Σε παρακαλώ ηρέμησε». Ψέλλισε, δαγκώνοντας τα χείλη της αμήχανα.
Ο Κάϊλ άρχισε τώρα να βηματίζει νευριασμένα μέσα στο δωμάτιο. Έδειχνε σαν να μην τον χωράει ο χώρος. «Κάϊλ, σε παρακαλώ, ηρέμησε». Του είπε ήρεμα η Σαλίνα. Το βλέμμα του την κάρφωσε με τέτοια αυστηρότητα, που δεν άφησε και πολλά περιθώρια στη Στεφανία να αναρωτηθεί ποιος από τους δυο έχει το πάνω χέρι σ' αυτή τη σχέση. Η Σαλίνα χαμήλωσε το κεφάλι της.
Ορίστε; Τι έχουν πάθει οι γυναίκες σ' αυτό το μέρος; Αναρωτήθηκε η Στεφανία και κοίταξε αποδοκιμαστικά τον Κάϊλ. Αν και έδειξε να καταλαβαίνει το ύφος της, για κάποιο λόγο δεν την κοίταξε με τον ίδιο αυστηρό τρόπο για να τη βάλει και αυτή στη θέση της.
«Πιστεύω ότι είναι ώρα να ξεκουραστείς Στεφανία. Αρκετά πέρασες σήμερα. Η Σαλίνα θα σου δείξει το δωμάτιο σου». Της είπε αποφεύγοντας το βλέμμα της και βγήκε απ' το καθιστικό.
Η Στεφανία γύρισε το βλέμμα της στη Σαλίνα, η οποία περίμενε να βγει ο Κάϊλ από το δωμάτιο για να σηκώσει το κεφάλι της. «Γιατί τον αφήνεις να σου μιλάει έτσι;» Την ρώτησε απορημένα η Στεφανία.
Η Σαλίνα την κοίταξε και χαμογέλασε μελαγχολικά. «Τα πράγματα μεταξύ των ζευγαριών είναι λίγο διαφορετικά εδώ από αυτό που έχεις συνηθίσει Στεφανία». Της είπε και ο τόνος της φωνής της παρέμεινε καλοπροαίρετος. «Μη σε ανησυχεί πάντως. Η δική σου θέση εδώ είναι καλύτερη από οποιουδήποτε άλλου θηλυκού». Συνέχισε το ίδιο καλοπροαίρετα και σηκώθηκε για να τη συνοδεύσει στο δωμάτιο της.
   Καθώς ανέβαιναν τη τεράστια ξύλινη σκάλα του σπιτιού που οδηγούσε στο πάνω όροφο της αγροικίας, η Στεφανία δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της την τελευταία εικόνα της βραδιάς και τα λόγια της Σαλίνα, που τώρα προχωρούσε όλο χάρη μπροστά της. Την έπιασε από το μπράτσο και την σταμάτησε στα μισά της σκάλας.
«Σαλίνα, γιατί το είπες αυτό στο καθιστικό; Αυτό για τη θέση μου. Γιατί είναι διαφορετική;» τη ρώτησε όλο απορία.
Η Σαλίνα την κοίταξε και της χαμογέλασε γλυκά. «Γιατί η θέση σου εδώ είναι ισάξια με αυτή του Κάϊλ, Στεφανία. Είσαι η κόρη του Άλες.! Του πρώην αρχηγού αυτής της αγέλης. Αυτό σημαίνει πως το δικαίωμα σου στην αρχηγία είναι κληρονομικό».
Η Στεφανία έμεινε να την κοιτά με ανοιχτό το στόμα για αρκετά δευτερόλεπτα. Η Σαλίνα γέλασε χαμηλά, βλέποντας το ύφος της.
«Πρέπει να ξεκουραστείς. Έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας Στεφανία. Θα συζητήσουμε τα πάντα, μην ανησυχείς». Της είπε και συνέχισε την ανάβαση της  προς τον επάνω όροφο. Η Στεφανία την ακολούθησε σιωπηλά. Η σύγχυση και ο θυμός που ένιωθε μέσα της για όσα είχε δει και είχε ακούσει σήμερα έκαιγαν το στήθος της και θόλωναν το μυαλό της. Ήταν σίγουρη πως, παρά την κούραση που αισθανόταν, δεν υπήρχε περίπτωση να την πάρει ο ύπνος. Ευκαιρία να επισκεφτώ τους γείτονες σκέφτηκε και η εικόνα του Άρβιν σχηματίστηκε στο μυαλό της. 

2 σχόλια:

Eirini είπε...

Na kai to kefalaio 14! Emathe kai i Stefania to pia einai pleon wrea:) Anipomono gia tin sinexeia(kathodas monimos kato apo ton klimatismo giati me autin tin zesti tha pethano)!!
Kala na pernas

anidifranco είπε...

@Eirini Καλησπέρα κοπέλα μου :) Όλοι λιώνουμε, άστα...Το επόμενο κεφάλαιο για σένα ειδικά, έχω μια αίσθηση ότι ίσως να σου αρέσει;-) Σ' ευχαριστώ που περνάς τόσο συχνά. Καλά να περνάς και εσύ:)