Κεφάλαιο 7ο ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

   Ό Άρβιν δεν μπορούσε να σταματήσει με τίποτα τον εκνευριστικό και άσκοπο βηματισμό του μέσα στο δωμάτιο. Οι κινήσεις του θύμιζαν άγριο ζώο, που μόλις το αιχμαλώτισαν και το φυλάκισαν σε κάποιο κλουβί. Η αδρεναλίνη του είχε χτυπήσει κόκκινο ώρες πριν.  Ένιωθε την ανάγκη να σκίσει το δέρμα του, να το πετάξει σαν χιλιοφορεμένο κουστούμι στην άκρη, μήπως και έτσι μπορέσει να ηρεμήσει και να συγκεντρωθεί. Διάολε! σκέφτηκε και έτριψε νευρικά το πρόσωπο του με την παλάμη του χεριού του. Δεν είχε καταφέρει να κλείσει μάτι. Περπάτησε όλη την πόλη, διανύοντας χιλιόμετρα σε ένα μόνο βράδυ, μήπως και κουραστεί αρκετά, ώστε να απομακρύνει τις σκέψεις που στροβίλιζαν στο μυαλό του.

   Το ξημέρωμα, αντί για τον οικισμό, τον βρήκε πάλι στο γραφείο του Κάϊλ. Σωριάστηκε εξαντλημένος στο μεγάλο καναπέ στη γωνία του δωματίου και άφησε τις εικόνες της νύχτας που μόλις πέρασε να πλημμυρίσουν και πάλι το μυαλό του. Μακάρι να μπορούσε να καταλάβει και να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του. Δεν ήταν του χαρακτήρα του να παρεκτρέπεται έτσι με «άγνωστα είδη». Για την ακρίβεια, δεν ήταν του χαρακτήρα του να παρεκτρέπεται γενικώς. Η μόνη δικαιολογία που του έμοιαζε -έστω και στο ελάχιστο- λογική ήταν ότι η γυναίκα αυτή είχε καταφέρει να πληγώσει τον αντρικό του εγωισμό. Έπρεπε με κάθε τρόπο να της αποδείξει ποιος από τους δύο κάνει τελικά κουμάντο. Βέβαια, η επιτυχία του σχεδίου του να της επιβληθεί, δεν αποτελούσε και καμιά σπουδαία νίκη, μια και ο ίδιος ήξερε καλά πως η μάχη ήταν εξαρχής άνιση.

Η Στεφανία δεν διέθετε τη δικιά του ικανότητα να επηρεάζει τη διάθεση του ατόμου που στεκόταν απέναντι της και για την ώρα τουλάχιστον δεν έδειχνε να κατέχει τις απαραίτητες ικανότητες για να αμυνθεί. Ο Άρβιν θα μπορούσε να πείσει οποιαδήποτε θνητή να αδειάσει το μυαλό της από κάθε σκέψη και να του παραδοθεί, όμως στην περίπτωση της Στεφανίας διαισθάνθηκε πως το κολπάκι του δεν είχε την ίδια ισχύ. Η εμπειρία του είχε δείξει πως όταν ένας θνητός παύει να σκέφτεται, το σώμα του ακινητοποιείται και το βλέμμα του αδειάζει, μετατρέπετε σε ασάλευτο άγαλμα. Η Στεφανία όχι μόνον δεν ακινητοποιήθηκε, αλλά έδειχνε να συμμετάσχει ενεργά στην όλη διαδικασία. Ο Άρβιν δυσκολεύτηκε πολύ για να την κάνει να χάσει τις αισθήσεις της και να μπορέσει να τη μεταφέρει στο διαμέρισμα της, με την ελπίδα έτσι να αποφύγει οποιαδήποτε ερωτήματα πιθανώς θα του έθετε. Ναι, το σχέδιο του είχε πάει κατά διαόλου τελικά, ίσως επειδή δεν ήταν και το καλύτερο σχέδιο που θα μπορούσε να είχε καταστρώσει για να την τρομοκρατήσει.

     Τοποθέτησε όσο πιο αναπαυτικά μπορούσε το σώμα του στο καναπέ, έκλεισε τα μάτια του και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω. Στο μυαλό του ήρθε ο εκκωφαντικός ήχος της καρδιά της, όταν ακούμπησε τα χείλη της. Στο άκουσμα του όλα τα ένστικτα του ξύπνησαν, έχασε κάθε αίσθηση του χρόνου, του τόπου. Ω! Διάολε! σκέφτηκε για ακόμη μια φορά και άνοιξε τα μάτια του. Ποιον κορόιδευε; Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά στο κεφάλι του. Από τη μία ήθελε να την υποτάξει και να κάνει χίλια κομμάτια τον υπέρμετρο εγωισμό της και από την άλλη ήθελε να ακουμπήσει τα χέρια του στο κορμί της, να κολλήσει επάνω στο δέρμα της, να βυθίσει τα δόντια του στο λαιμό της, να την ακινητοποιήσει, να... Ήρεμα, χαλάρωσε! είπε στον εαυτό του και πετάχτηκε σαν ελατήριο από τον καναπέ, καθώς το σώμα του άρχισε να τον προδίδει. Παύση, ψυχραιμία, δεν γίνονται αυτά. Ένα αίσθημα πανικού τσίμπησε το στομάχι του στη σκέψη και μόνο του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί χθες το βράδυ. Άσχετα από την υποτιθέμενη καταγωγή της, η Στεφανία ήταν ακόμη θνητή και οι θνητοί δεν φημίζονται για τις αντοχές τους. Τα κόκαλα τους γίνονται θρύψαλά στο πρώτο άγγιγμα και τα σώματα τους ματώνουν στο πρώτο δάγκωμα. Τραγωδία! Ο Κάϊλ θα του έπαιρνε το κεφάλι αν το μάθαινε.

    Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η πόρτα του γραφείου άνοιξε διάπλατα και ο Κάϊλ μπήκε μέσα. Ο Άρβιν τον κοίταξε και το ύφος του είχε κάτι από την ενοχή του ανθρώπου που μόλις τον πιάσανε στα πράσα να κάνει κάτι απαγορευμένο. Ο Κάϊλ στάθηκε για λίγο στην είσοδο του γραφείου και τον κοίταξε. Ο Άρβιν αισθάνθηκε το εξεταστικό του βλέμμα να του τρυπά το κρανίο και να προσπαθεί να διαβάσει τις σκέψεις του. Πήρε μια βαθειά ανάσα, κατέβασε τα μάτια του στο πάτωμα και προσπάθησε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε να τον παραπλανήσει. Ο Κάϊλ γύρισε το βλέμμα του προς το τοίχο, κοίταξε αδιάφορα την τρύπα που έχασκε ακόμη πάνω του, και προχώρησε προς το γραφείο του με αργά βήματα. «Θα πρέπει να πληρώσεις για τη ζημιά που προκάλεσες στο τοίχο μου ξέρεις», του είπε όσο πιο σοβαρά μπορούσε. Ο Άρβιν δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Προσπαθούσε ακόμη να διώξει από το μυαλό του τις σκέψεις της τελευταίας ώρας και τα λόγια δεν ανέβαιναν στο λαιμό του.

    Ο Κάϊλ κάθισε στη καρέκλα του γραφείου του και τον κοίταξε. «Τι έγινε; Δεν έχεις την ατάκα σου έτοιμη; Πάντα έχεις κάτι να ανταπαντήσεις σε ότι και να σου λέω. Πώς και έτσι σήμερα;» τον ρώτησε και ένα αμυδρά ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στις άκρες των χειλιών του. Ο Άρβιν και πάλι δεν του απάντησε τίποτα. Το πρόσωπο του Κάϊλ σοβάρεψε.

«Άρβιν; Τι έκανες;». Η ένταση στη φωνή του δεν άφηνε περιθώρια για ψέματα και υπεκφυγές.

Ξεκινά η ανάκριση! Ο Άρβιν ήλπιζε πως είχε καταφέρει να τον απροσανατολίσει, ώστε να μην χρειαστεί να του κάνει ερωτήσεις, να τον διατάξει να μιλήσει. Όταν ο αρχηγός της αγέλης σε διατάζει, πρέπει να υπακούς. Κράτησε το κεφάλι του κατεβασμένο και απάντησε απρόθυμα. «Δεν γύρισα στον οικισμό χθες το βράδυ. Έμεινα εδώ, στην πόλη».

Ο Κάϊλ ανακάθισε ενοχλημένος στην καρέκλα του. «Πόσες από τις εντολές που σου έδωσα παράκουσες Άρβιν;» τον ρώτησε όσο πιο μαλακά μπορούσε.

Σήκωσε το κεφάλι του και τον κοίταξε απολογητικά για λίγα δευτερόλεπτα. «Όλες», του απάντησε με τρόπο κοφτό και ξανάσκυψε το κεφάλι.

    Ο Κάϊλ ακούμπησε τους αγκώνες του στην επιφάνεια του γραφείου του και αναστέναξε κουρασμένα. «Αυτή σου η αποστροφή για την εξουσία των άλλων πάνω σου θα είναι και η καταστροφή σου κάποια στιγμή, στο έχω ξαναπεί. Η πειθαρχία και η τυφλή υποταγή στις εντολές του αρχηγού είναι η μόνη μας προστασία από τον έξω κόσμο Άρβιν, το ξέρεις καλά».

    Ο Άρβιν απέφευγε και πάλι να του απαντήσει. Τα μάτια του παρέμειναν κολλημένα στο πάτωμα, τα χέρια του σφιγμένα σε γροθιές. Υποταγή, μάλιστα, η λέξη κλειδί ολόκληρης της ύπαρξης μου σκέφτηκε.

  Σαν να διάβασε τη σκέψη του, ο Κάϊλ σηκώθηκε από τη θέση του, τον πλησίασε και τον ακούμπησε απαλά στον ώμο. «Σήκωσε το κεφάλι σου Άρβιν, δεν χρειάζεται να το κρατάς σκυφτό μπροστά μου. Ξέρεις καλά ότι σε θεωρώ αδερφό μου. Έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία. Έχουμε δει και έχουμε ζήσει πολλά οι δύο μας», του είπε με μια ηρεμία που περισσότερο προβλημάτισε, παρά καθησύχασε τον Άρβιν. Η σχέση μεταξύ των δυο αντρών δεν ήταν ποτέ ομαλή και ο Άρβιν γνώριζε καλά πως τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεση του αρχηγού του δεν ήταν ποτέ τυχαία. Αντιθέτως, ήταν πάντα καλά μελετημένα, ώστε να εξυπηρετήσουν κάποιο σκοπό.

Σήκωσε το βλέμμα του από το πάτωμα και κοίταξε τον Κάϊλ στα μάτια. Το βλέμμα του αρχηγού του δεν είχε αλλάξει, παρέμενε ψυχρό και αυστηρό, μα αυτή τη φορά δεν είχε φορέσει το ψυχαναγκαστικό μανδύα της αρχηγίας, δεν απαιτούσε την υποταγή του, παρά επιζητούσε τη συνεργασία του. Ήταν λίγες οι φορές που ο Κάϊλ δεχόταν να αγνοήσει έστω για λίγο την αρχηγική του θέση και να επιτρέψει στο συνομιλητή του να του απευθύνει το λόγο ως ισότιμος. Η ανακάλυψη λοιπόν της Στεφανίας δεν ήταν κάτι απλό και τυχαίο για τον Κάϊλ. Η ύπαρξη της σήμαινε πολύ περισσότερα από αυτά που του είχε εξομολογηθεί.    

«Πες μου Άρβιν, τι έκανες χθες; Την συνάντησες;».

«Ήθελα απλά να της συστηθώ, τίποτα άλλο», του απάντησε ήρεμα.

 «Και;» τον ρώτησε ο Κάϊλ, περιμένοντας τη συνέχεια.

«Τίποτα! Αυτό μόνο».

«Μόνο αυτό Άρβιν;»,τον ρώτησε ξανά, κοιτώντας τον στα μάτια μήπως και ανακαλύψει τι του κρύβει τόσο προσεχτικά.

«Μόνο αυτό», απάντησε ο Άρβιν, και το βλέμμα του κόλλησε και πάλι στο πάτωμα.