Η πλάτη της Στεφανίας χτύπησε με φόρα στον τοίχο και η αναπνοή της χάθηκε μέσα απ' τα πνευμόνια της. Θα έπρεπε να σωριαστεί στο πάτωμα, μα τα πόδια της την κράτησαν όρθια, δίχως καν να διαμαρτυρηθούν. Το σοκάκι ήταν ασυνήθιστα σκοτεινό, λες και ο ήλιος είχε χαθεί απ’ τον πρωινό ουρανό. Οι τεράστιοι τοίχοι των κτιρίων που το περιστοίχιζαν ανέδιδαν μια έντονη μυρωδιά υγρασίας και αποσύνθεσης. Κόλλησε την πλάτη της στο μαυρισμένο τοίχο και παρακολούθησε με προσοχή τις κινήσεις του άγνωστου άντρα, που βημάτιζε τώρα νευρικά μπροστά της. Τίποτα στις κινήσεις του δεν της θύμιζε άνθρωπο. Ο τύπος απέναντι της την περικύκλωνε και την κοιτούσε σαν αγρίμι έτοιμο να επιτεθεί στη λεία του. Τα μάτια του έμοιαζαν να φωσφορίζουν στο λιγοστό φως, ένα απόκοσμο κόκκινο χρώμα έλαμπε στο βάθος της κάθε κόρης. Κοιτώντας τον, η Στεφανία αποφάσισε να μην λάβει σοβαρά τα σήματα κινδύνου που το ένστικτό της έστελνε στον εγκέφαλο της. Αν τα έπαιρνε σοβαρά, θα πανικοβάλλονταν τόσο πολύ, που δεν θα κατάφερνε να βγει ζωντανή από εκείνο το σοκάκι. Αποφάσισε πως, στην προκειμένη περίπτωση, η καλύτερη άμυνα ήταν η επίθεση.
«Τι θέλεις επιτέλους από μένα; Μίλα!», φώναξε δίχως να το πολυσκεφτεί. Ο άντρας γύρισε απότομα το κεφάλι του προς το μέρος της και το απειλητικό του βλέμμα την έκανε να χάσει τη φωνή της. Ίσως τελικά η επίθεση να μην ήταν η καλύτερη επιλογή αυτή τη φορά, σκέφτηκε και κόλλησε ξανά την πλάτη της πάνω στον τοίχο που βρισκόταν πίσω της.
«Απαντήσεις. Πες μου πώς σηκώθηκες με τόση ευκολία από το πάτωμα εκεί μέσα; Πες μου γιατί οι κινήσεις σου είναι τόσο γρήγορες; Πώς μία γυναίκα σαν εσένα μπορεί να ανακόψει τη φόρα ενός άντρα που είναι διπλάσιος από την ίδια;», της απάντησε ο άγνωστος άντρας, μηδενίζοντας με ένα μόνο βήμα του την λιγοστή απόσταση που υπήρχε μεταξύ τους.
Όλες εύλογες ερωτήσεις, σκέφτηκε η Στεφανία, μα δεν είχε την παραμικρή ιδέα πώς να απαντήσει. «Το μόνο που ξέρω είναι πως έχασα τις αισθήσεις μου εκεί μέσα. Εσύ κατάφερες με κάποιο τρόπο να με συνεφέρεις», του απάντησε, δίχως να μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό και τη σύγχυσή της αυτή τη φορά. «Μην περιμένεις βέβαια να σ' ευχαριστήσω, γιατί όσο περνάει η ώρα τόσο και πιο πολύ εύχομαι να με είχες αφήσει σωριασμένη σ' εκείνη την πλατφόρμα! Όσο για όλα τα υπόλοιπα δεν ξέρω να σου απαντήσω. Μάλλον η αδρεναλίνη μου χτύπησε κόκκινο και απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις! Θέλεις κάτι άλλο;».
Σε αυτό το τελευταίο ο άντρας που στεκόταν μπροστά της έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Το σώμα του χαλάρωσε κάπως και το βλέμμα του μαλάκωσε αισθητά. Ένα απίστευτο βάρος ήταν σαν να σηκώθηκε εκείνη τη στιγμή από τα στήθος της Στεφανίας και η αναπνοή της άρχισε και πάλι να αποκτά φυσιολογικούς ρυθμούς. Η ένταση μεταξύ τους άρχισε να εξανεμίζεται αργά-αργά, χωρίς καν να ανταλλάξουν κουβέντα. Τελείωσε, σκέφτηκε. Ανακούφιση. Επιτέλους, πίστεψε πως λέω την αλήθεια. Μα πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη της, τα χέρια του άρπαξαν τα δικά της και την τράβηξε με φόρα πάνω του. Το στήθος της χτύπησε πάνω στο στέρνο του. Το σώμα του ήταν σκληρό σαν πέτρα. Τα μπράτσα του ξαφνικά της φάνηκαν τεράστια. Ο πανικός που την κατέλαβε σε κλάσματα δευτερολέπτου της έκοψε και πάλι την ανάσα. Η Στεφανία τώρα πια ήθελε να ουρλιάξει, μα πριν προλάβει να το κάνει το πρόσωπο του χώθηκε στη καμπύλη του λαιμού της και τον ένιωσε να εισπνέει βαθιά την μυρωδιά της. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της σαστισμένη. Το αναθεματισμένο καρδιοχτύπι που τη βασάνιζε όλο το πρωί είχε επιστρέψει με ιδιαίτερη μανία, όμως, ο άγνωστος άντρας που την αναστάτωσε είχε ήδη εξαφανιστεί από μπροστά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου