Κεφάλαιο 3ο ΣΚΕΨΕΙΣ

     Τα πόδια του Άρβιν έδειχναν να μην αγγίζουν το έδαφος, καθώς διέσχιζε με ταχύτητα τους γεμάτους κόσμο δρόμους της πόλης. Ευτυχώς για αυτόν, δεν χρειάστηκε να σπρώξει πολλούς περαστικούς για να συνεχίσει απρόσκοπτος την πορεία του. Τα σώματα τους παραμέριζαν από μόνα τους για να περάσει, στο άκουσμα και μόνο του θορύβου που έκαναν οι βαριές του μπότες. Τα πόδια του δρασκέλιζαν με ευκολία αθλητή τα πλακόστρωτα πεζοδρόμια. Η κίνηση του όμως, η ευλυγισία και η σβελτάδα με την οποία απέφευγε κάθε εμπόδιο στο δρόμο του, ξεπερνούσε τις ικανότητες οποιουδήποτε αθλητή. Δεν ήταν λίγοι αυτοί, που στο πέρασμα του κοντοστάθηκαν και τον κοίταξαν απορημένοι, πριν ξαναβάλουν τα ακουστικά από το iPod τους στα αυτιά και συνεχίσουν το δρόμο τους. Οποιαδήποτε άλλη μέρα θα ήταν πολύ πιο προσεκτικός να μη τραβάει τόσο τη προσοχή του κόσμου, όμως σήμερα δεν τον ένοιαζε τόσο. Δεν είχε χρόνο να αποφύγει τα απορημένα βλέμματα ή να επηρεάσει τις σκέψεις του κόσμου γύρω του, όπως συνήθως. Το μυαλό του δούλευε ήδη γρήγορα και μεθοδικά, προσπαθώντας να λύσει τους γρίφους της ημέρας.

     Καθώς κατηφόριζε όλο και πιο κοντά στο κέντρο της πόλης, νέες μυρωδιές, πιο δυνατές και πλούσιες, χτύπησαν τα ρουθούνια του, κάνοντας τον για μια στιγμή να χάσει τον ειρμό των σκέψεων του. Τα εστιατόρια του κέντρου είχαν ανοίξει ήδη τις πόρτες τους. Το κεφάλι του γέμισε εικόνες από δεκάδες διαφορετικά πιάτα φαγητού, καθώς η ώρα του μεσημεριανού πλησίαζε και το κέντρο γέμιζε σιγά-σιγά με τον κόσμο από τα εκατοντάδες γραφεία που στεγαζόταν τριγύρω. Το πλήθος, η βοή του κόσμου και οι ανάμεικτες μυρωδιές του αστικού τοπίου άρχισαν και πάλι να τεντώνουν τα νεύρα του. Καθώς το δέρμα του άρχισε να τραβάει και το σώμα του να τρέμει ελαφρώς, το βλέμμα του εξερεύνησε προσεκτικά την περιοχή και σταμάτησε απότομα στην άλλη πλευρά του δρόμου. Στα αριστερά του εντόπισε ένα μικρό, περίφρακτο πάρκο. Πέρασε το δρόμο με το κεφάλι του σκυμμένο και κατευθύνθηκε προς την είσοδο του.

     Η πόρτα έκλεισε πίσω του με ένα δυνατό τρίξιμο. Το πάρκο ήταν άδειο και το πυκνό φύλλωμα των χαμηλών δέντρων που το περιτριγύριζαν του έδωσε μια επίπλαστη αίσθηση ηρεμίας και απομόνωσης. Αγνόησε τα διάσπαρτα παγκάκια και κάθισε στο λεπτό γρασίδι, απορροφώντας με όλες του τις αισθήσεις το φρέσκο άρωμα που ανάδιδε το χώμα και το πράσινο χαλί που το σκέπαζε. Ένιωσε για λίγο σαν να ξαναγύρισε σπίτι του. Τα μπράτσα του έπεσαν χαλαρά δεξιά και αριστερά από το πελώριο σώμα του. Άπλωσε τα χέρια του και ακούμπησε το έδαφος με τις ανοιχτές του παλάμες. Το γρασίδι γέμισε τις χούφτες του και τα νύχια του εισχώρησαν βαθιά στο μαλακό χώμα. Εισπνοή, εκπνοή. Το στέρνο του ανεβοκατέβαινε σαν τρελό και το σάλιο στέγνωνε μέσα στο στόμα του, πριν προλάβει να φτάσει στο λαιμό του. Του πήρε κάμποση ώρα να χαλαρώσει, μα μόλις είχε αρχίσει να τα καταφέρνει η εικόνα της άγνωστης γυναίκας που μόλις συνάντησε ξεπετάχτηκε και πάλι στο μυαλό του.

    Η γυναίκα του σταθμού ήταν ο γρίφος της ημέρας. Η μυρωδιά από το αίμα της τον έκανε να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του αρκετές φορές. Η μυρωδιά όμως του κορμιού της τον έκανε να χάσει την αυτοσυγκράτηση του άλλες τόσες. Τίποτα το αφύσικο ως εδώ, σιγομουρμούρισε. Όσοι ήταν σαν και αυτόν είχαν πάντα πρόβλημα στο να ελέγξουν με επιτυχία τις βασικές τους ανάγκες: δηλαδή την πείνα και την ανάγκη για σεξουαλική επαφή. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που τα δύο ένστικτα μπερδεύονται. Είχε δει και είχε ζήσει πολλά στη ζωή του, μα ποτέ δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά κάτι τέτοιο. Οι γραμμές μεταξύ των δύο ενστίκτων ήταν πάντα ξεκάθαρες γι' αυτόν. Δεν «έπαιζε» ποτέ με το φαί του. Υπήρχαν όμως και αυτοί που διάλεγαν που και που να «παίξουν». Δεν ήταν πλέον λίγες οι θνητές γυναίκες που χρησιμοποιούσαν τον κίνδυνο ως αφροδισιακό, παίζοντας με περίσσιο ενθουσιασμό το παιχνίδι της υποταγής με κάθε λογής πλάσμα. Όμως οι όμοιοί του, δεν μπέρδευαν ποτέ την οσμή των σωμάτων. Τι κάνει λοιπόν αυτή την περίπτωση τόσο μοναδική; Η γυναίκα του σταθμού φάνηκε να έχει παντελής άγνοια για τη διπλή της ιδιότητα. Το ανθρώπινο αίμα που έτρεχε στις φλέβες της μύριζε σαν το πιο ακριβό πιάτο στο μενού. Το σώμα της όμως…το σώμα της ανάδιδε την οσμή του δάσους μετά από μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα. Την οσμή, δηλαδή, των δικών του ανθρώπων.

     Ο γρίφος είχε αρχίσει να ταλαιπωρεί τα ήδη εύθραυστα νεύρα του. Θα τον ευχαριστούσε πολύ μια γρήγορη και εύκολη απάντηση. Πραγματικά, δεν ήθελε να χάσει ούτε ένα ακόμη δευτερόλεπτο από το χρόνο του εξετάζοντας τα ενδεχόμενα στο μυαλό του. Η ύπαρξη της και μόνο είχε αρχίσει να τον κουράζει και να τον εκνευρίζει αφάνταστα. Από τη μία, το ενδεχόμενο να υπάρχουν και να κυκλοφορούν ελεύθερα στη πόλη όντα άγνωστης προέλευσης αποτελούσε απειλή για όλους τους. Την τελευταία φορά που κάτι τέτοιο συνέβη λίγο έλλειψε να αφανιστεί το είδος του και μαζί του όλα τα πλάσματα που η ζωή τους ή οι συνήθειες τους παρέκλιναν, έστω και λίγο, από αυτές των ανθρώπων.  Βέβαια, μετά από τόσους αιώνες δύσκολης συνύπαρξης και πολέμων μεταξύ των ειδών, κάποιοι θα χαιρόταν ιδιαιτέρα με το χαμό των υπολοίπων, όμως ο κοινός τους εχθρός, ο άνθρωπος, τους κρατούσε για την ώρα ενωμένους σε μια άβολη συμμαχία. Από την άλλη, ο ατρόμητος τρόπος της άγνωστης αυτής γυναίκας, το θράσος των οργισμένων της απαντήσεων, μαρτυρούσε πως γνώριζε, έστω και υποσυνείδητα, τη δύναμη της και την επιδείκνυε με κάθε ευκαιρία. Η συμπεριφορά της τον μπέρδευε. Δεν είχε δει ίχνος φόβου στα μάτια της, όμως μπορούσε να τον οσφρανθεί στον ιδρώτα του κορμιού της.

Έτριψε νευρικά το χέρι του πάνω στα κοντοκουρεμένα, μαύρα του μαλλιά και αποφάσισε να την κατατάξει, δίχως δεύτερη σκέψη, στη πρώτη θέση της λίστας των πιο εκνευριστικών θηλυκών που είχε γνωρίσει στη μακριά ζωή του. Και ο Άρβιν είχε γνωρίσει αρκετά. Το τελευταίο από αυτά μάλιστα είχε το τέλος που του άξιζε, σκέφτηκε, καθώς εικόνες και αισθήματα από το παρελθόν πλημμύρισαν το μυαλό του δίχως να τα προσκαλέσει.

Το δέρμα της Ανιέλ ήταν το ίδιο λευκό και λείο, με αυτό της γυναίκας από το σταθμό του μετρό. Μα οι ομοιότητες μεταξύ τους σταματούσαν εκεί. Η ομορφιά της Ανιέλ δεν είχε μέτρο σύγκρισής, σαγήνευε όλα τα είδη και τα οδηγούσε στο χαμό με περίσσια χαρά. Τα θύματα της έρχονταν στην ίδια, δεν χρειαζόταν καν να τα ψάξει. Το μυαλό της είχε τόση δύναμη που μπορούσε να σε εξουσιάζει από χιλιόμετρα μακριά. Μπορούσε με μια ματιά της να σε γονατίσει. Με ένα σπρώξιμο του χεριού της να σε πετάξει μέτρα μακριά. Με μια κουβέντα της….με μια κουβέντα της μπορούσε να σε εξοργίσει τόσο, ώστε να την σκοτώσεις! Τώρα που το καλοσκεφτόταν, ίσως οι ομοιότητες μεταξύ των δύο γυναικών να μη σταματούσαν μόνο στο χρώμα και την όψη του δέρματος τους. Αυτό το υπεροπτικό, εκνευριστικό ύφος της γυναίκας στο σταθμό του μετρό το είχε ξαναδεί. Ήταν το ύφος των υψηλά ιστάμενων θηλυκών στην ιεραρχία του κάθε είδους. Το θέμα είναι πως στο δικό του μυστικό κόσμο δεν υπήρχαν γυναίκες σε τέτοιες θέσεις.

Έβαλε το χέρι του στην τσέπη του τζάκετ του και έπιασε το κινητό του τηλέφωνο. Με μια μόνο κίνηση πάτησε το κουμπί της γρήγορης επανάκλησης και έφερε το ακουστικό στο αυτί του. Στο δεύτερο χτύπημα μια επιβλητική ανδρική φωνή απάντησε.

     -    Πες μου Άρβιν. Τι έχουμε;

     -    Θέμα έχουμε και μάλιστα από αυτά που δεν συναντάς κάθε μέρα.

     -    Μίλα μου, τι βρήκες;

     -    Κάποια που μας μοιάζει πολύ κυκλοφορεί ελεύθερα στη πόλη. Το θέμα είναι   πως αυτή η γυναίκα δεν είναι ουσιαστικά μία από εμάς;

     -     Δηλαδή;

     -     Δηλαδή… έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς καινούργιο είδος.

 Σιωπή απλώθηκε στη γραμμή.

      -     Κάϊλ; Με ακούς;

      -    Σε ακούω. Πες μου που την συνάντησες.

Η παντελής έλλειψη έκπληξης στη φωνή του Κάϊλ άρχισε να τον υποψιάζει άσχημα.

-            -Στο σταθμό του μετρό, δύο γωνίες μακριά από το γραφείο σου.

Σιωπή και πάλι. Ο Άρβιν είχε αρχίσει πλέον να χάνει την υπομονή του.

-          -Πες μου τι να κάνω Κάϊλ, περιμένω εντολές.

-          -Έλα από το γραφείο και κράτα τη ψυχραιμία σου.

-          -Θα σου πρότεινα να ξανασκεφτείς την απάντηση σου. Αν έρθω από εκεί θα χάσω τελείως τα ίχνη της.

-          -Μην ανησυχείς Άρβιν.

-          -Μην παίζεις με τα νεύρα μου Κάϊλ. Δεν είναι η κατάλληλη μέρα.

-          -Δεν θα χάσεις τα ίχνη της Άρβιν, διότι η γυναίκα που ψάχνεις αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο λόμπυ της εταιρείας.

Το χέρι του Άρβιν έσφιξε με τόση δύναμη το κινητό τηλέφωνο που κρατούσε, που η οθόνη του ράγισε.